زمین و سازه های مهندسی
سازه های مهندسی صرفنظر از اینکه در سطح و یا درون زمین احداث شوند، به طور دائم از زمین و محیط اطراف آن که ما آنرا مجموعاً ” محیط زمین شناسی ” می نامیم، تأثیر می پذیرند. شاید بتوان عناصر تشکیل دهنده محیط زمین شناسی را به نحو زیر به چهار جزء مختلف تقسیم کرد :
الف) « فرایندهای زمین شناسی » ، چون فرسایش، رسوبگذاری ، زمین لرزه و آتشفشانی.
ب) « ساختهای زمین شناسی » ، چون لایه بندی، گسل، کوه یا دره یک رود.
ج) « مواد زمین شناسی » ، چون سنگ و خاک و آب و هوا.
د) « زمان » ، که همه چیز در ارتباط با آن در تغییر دائم است.
عناصر چهارگانه فوق در ارتباط تنگاتنگ با یکدیگراند. به این ترتیب است که برای حل مشکلات ناشی از تقابل زمین و محیط اطراف آن از یک سو و سازه های مهندسی از سوی دیگر باید بتوانیم شناخت درستی از عناصر سازنده محیط زمین شناسی یعنی ، مواد و مصالح، فرایندها، ساختها و زمان داشته باشیم.
در عصر شکوفایی دانش و تکنولوژی هر روز که می گذرد، ساختمانی مرتفع تر ، سدی عظیم تر و یا تونلی در اعماق بیشتر احداث میشود و ظاهرا برای این پیشرفت ها حدی نیز نمی توان در نظر گرفت.
تنها عامل بازدارنده در اغلب موارد فقدان زمین مناسبی است که بتواند به طور طبیعی بارهای ناشی از سازه طراحی شده را تحمل نماید. از طرف دیگر با گذشت زمان و کاهش زمینهای مرغوب، بشر مجبور شده است به مناطق باتلاقی، سست و نشست پذیر، که پیشتر به دلیل نامناسب بودن رها می شدند روی آورد. به این ترتیب آگاهی از وضعیت زمین به اولین و مهمترین خواسته مهندسان طراح تبدیل شده و سرانجام همین نیاز فزاینده بوده است که به تولد دانش جدیدی به نام «ژئوتکنیک» منجر شده است.