آنچه در پی می آید اصل پیام آقای ویلیام-د-لوئیز (رئیس سازمان مهندسی فیدیک) که مرحوم دکترمهدی قالیباف آنرا به فارسی برگردانده اند، می باشد. امید است مورد توجه تمامی مهندسان کشور عزیزمان واقع شود.
Message from fidic
The largest contribution to the quality of life that we enjoy
Today is made by Engineers, clean, safe water, efficient transportation systems, flood hazard control, waste management, seismic building, electric generation and distribution schemes and so forth.
Most of that, however, has been accomplished in virtual anonymity. We engineers and only we are to blame for this state of affairs. We have refused or neglected to take credit for this accomplishments. How do we recover?
The first step do good work and then tell the word about it, making over stories exciting. Let the public visualize a world without engineering ((the ingenious ingredient)) so that our achievements are put in the proper perspective. A world without bridges, tall buildings, clean water, electricity, communication, rapid transportation. Then we should all visibly show pride in our profession by putting ((ENGR.)) in front our names like some our colleagues in Europe and Latin America.
The second step the compensation for our services has to be valued and performance based, not traded like commodity. The best trained minds will not choose engineering consultancy, if the compensation is not on a par with other learned professions, such as medicine.
Securing the future let us step out of the shadows of anonymity and exercise leadership in the challenges facing the world in 21st century. We must become authoritative voices to plead the case for sustainability and prudent resource utilization. Let’s quit talking to ourselves and communicate with those who can restore our image. But our voices will not be heard unless we step out of the crowd and up to the podium. Will the invisible professions.
Engr. William d Lewis
Fidic president.
پیام فیدیک
مهندسان بیشترین سهم را در دستیابی به کیفیت زیست کنونی، که از آن بهره مند هستیم، داشته اند. آب پاکیزه و سالم، سیستم ترابری کارامد، مهارشدن مخاطرات سیل و طغیانها، مدیریت مواد زائد، ساختمانهای مقاوم در برابر زلزله، طرحهای تولید و توزیع نیروی برق و نظائر آنها، همه دستاوردهای {ما} مهندسانند، اما اغلب در گمنامی واقعی به انجام رسیده اند. ما مهندسان-وتنها ما- در این باره مقصریم، زیرا نخواسته ایم و یا غفلت کرده ایم که به ازای این فضائل، کسب اعتبار کنیم. این کوتاهی را چگونه باید جبران کرد؟
گام نخست: باید وظیفه خود را به خوبی انجام دهیم و آن را با هیجان به دنیا بازگو کنیم. بگذار مردم دنیایی بدون مهندسی <<این عنصر خلاقیت>> را مجسم کنند، دنیایی بدون پلها و ساختمانهای بلند، آب پاکیزه، نیروی برق، ارتباطات و ترابری سریع، بدین سان کارهای سترگ ما در چشم اندازی شایسته قرار میگیرند. در ان موقع ما باید از افزودن پبشوند (مهندس) به اسم خود، همانطور که برخی از همکارانمان در اروپا و آمریکای لاتین عمل میکنند، به وضوح نشان دهیم که ((به حرفه خود مباهات میکنیم)).
گام دوم: ما باید خواستار آن باشیم که خدمات ما بر مبنای عملکرد، ارج نهاده شوند و مثل یک کالا مورد خرید و فروش قرار نگیرند. اگر قدر و منزلت حرفه ما با سایر حرفه های علمی، همانند پزشکی، همسنگ نباشند، بهترین مغزهای تعلیم یافته این رشته، مهندسی مشاور را انتخاب نخواهند کرد.
تامین آینده: بگذار از سایه گمنامی در آییم و سرکردگی چالشها برای رویارویی با دنیای قرن بیست و یکم را به عهده گیریم. ما باید بانگ توانمند دفاع از امر حفظ و کاربرد خردمندانه منابع موجود باشیم. بگذار از حرف زدن با خودمان در گذریم و با کسانی که می توانند پندار ما را تقویت کنند، ارتباط برقرار کنیم، صدای ما شنیده نخواهد شد مگر اینکه پا از میان جمعیت تماشاگر بیرون نهیم و به روی صحنه بیاییم.
حرفه ناپیدا قدمی به پیش بگذار و از تاریکی به درآی.
ویلیام-د-لوییز- رییس فیدیک